Jestem Kastor i wygrałem drugie życie. Naprawdę, nie bujam!!! Późną jesienią, w czasie szarugi i słoty ktoś, u kogo służyłem na łańcuchu wiele lat stwierdził, że się zestarzałem, że futro mam paskudne, a do tego jeszcze nie widzę. Po co komu taki pies? Po co komu taki kłopot? Wylądowałem więc z dala od jedynego kawałka ziemi, który znałem. Tak zaczęła się moja tułaczka. Po wsiach, po polach... sam nie wiem gdzie łaziłem, bo wszystko było dla mnie obce i nieznane. Gdy już całkiem opadłem z sił, gdy położyłem się w rowie, gdy nie mogłem się ruszyć, taki byłem słaby, gdy odpuściłem i czekałem na śmierć, zdarzył się cud! Zjawili się dobrzy ludzie, zabrali gdzieś, gdzie poczułem ciepło i gdzie znalazłem pełna miskę. Ktoś zdjął mi z szyi kawał łańcucha, który służył za obrożę, ktoś zaopiekował się moim zdrowiem, ktoś karmił, podtykał smakowite kąski, ktoś wreszcie wsadził mnie do wanny i porządnie wyszorował. W szybkim tempie przybrałem na wadze, a apetyt mam nie lada. Moja sierść znów zrobiła się piękna i błyszcząca. Mówią, że jestem pięknym psem! A ja im wierzę! Aha, czy już mówiłem, że kocham wszystkich ludzi? Że kocham cały świat? Wygrałem drugie życie, więc jak tu nie być wdzięcznym i radosnym? Jest tylko jedno „ale”... teraz mieszkam na przytulisku, a mówią, że przytulisko, to nie to samo co dom, ten jedyny, ten wymarzony, ten wytęskniony. Myślę, ze istnieje gdzieś mój „Człowiek”, który teraz czyta te słowa, i który w zamian za psią dozgonną wierność i wdzięczność podaruje mi schronienie i swoją miłość. Obiecuję, że codziennie będę się do niego uśmiechał i dziękował za nowe życie, bez względu na to ile mi go jeszcze zostało.

Opolskie Stowarzyszenie Przyjaciół Zwierząt
Głubczyce
48-100 Głubczyce

?t=24051