Arielka... Przyjechała do nas wiosną z Ukrainy. Zalękniona, ale z wielką nadzieją na lepsze życie. Z połamanymi obiema tylnymi łapkami, z martwicą kości, koszmarnym ropnym stanem zapalnym łap w miejscach złamań, czołgająca się, z wyciągniętymi sutkami od karmienia. Wydawało się, że nawet tutaj przy dostępie do świetnych lekarzy nie zdołamy jej pomóc. A jednak.... Arielka uparła się, że będzie żyć i będzie chodzić. Pierwsze tygodnie były bardzo trudne. Ból poskładanych, zadrutowanych kości był tak silny, że Arielka nie pozwalała się dotknąć. Gryzła przy podawaniu zastrzyków, zmianach opatrunków, wynoszeniu na zewnątrz na siku. Kto ją pokocha, starą zniszczoną życiem i cierpieniem, do tego gryzącą przy każdej próbie kontaktu? A potem było coraz lepiej, w kierunku pogryzionej ręki wysuwał się nieśmiało język gotowy do lizania. I wtulona głowa nadstawiana do głaskania. Za kilka dni kończymy leczenie. Wyciągamy ostatnie druty. Kości się zrosły, choć to prawdziwy cud. Arielka chodzi, jest radosna, zapatrzona w ludzi, serdeczna i bardzo grzeczna. Wygrała życie. Teraz chce wygrać prawdziwy dom. Dom z ludźmi, którzy oddadzą jej serce i pozwolą cichutko dożyć u swego boku