Jestem Lilu i mam 3 braci – Biszopa, Eliota i Lukasa. Nasza mama umarła, gdy mieliśmy 4 tygodnie. Wychowuje nas ciocia Magda i mówi, że ma z nami prawdziwe „urwanie głowy” (cokolwiek to znaczy). Naprawdę nie ma z nami lekko. Musiała nas karmić butelką i masować brzuszki, jeździć co chwila do lekarza, bo bez przerwy byliśmy chorzy. Teraz mamy już 14 tygodni i już duże z nas dzieciaki. Zaczynamy naprawdę dawać się we znaki. Ciocia ciągle się o nas martwi – że za szybko biegamy po schodach i połamiemy sobie nogi, że nas kabelki od komputera niepotrzebnie interesują (podobno mogą być niebezpieczne), że wspinanie się po firankach na samą górę i chodzenie po karniszach może się źle skończyć, a ciągnięcie za ogon dużego niezadowolonego kota to wielkie ryzyko. Ciocia martwi się o Biszopka (rudzielec), bo jest najmniejszy i niektórzy mówią, że jest brzydki jak szczurek i nie znajdzie domku. A my przecież wiemy, że to nieprawda. Biszopek jest najładniejszy, najmądrzejszy, najodważniejszy, najdzielniejszy... zresztą wszyscy jesteśmy tacy. Ciocia martwi się, że znów nas bolą brzuszki i że znowu mamy katar i trzeba będzie pokazać się Pani doktor. No i że trzeba nam w końcu zacząć szukać domków jak wyzdrowiejemy i ona tego nie przeżyje. Martwi się, czy ktoś nas pokocha, tak mocno jak ona. Ciociu nie martw się tak bardzo o nas. Już DUUUŻE z nas kotki. Przy Tobie nic nam nie grozi i na pewno znajdzie się ktoś, kto pokocha nas tak bardzo jak Ty. Lilu, Biszop, Eliot i Lukas mają 14 tygodni. Posiadają książeczki zdrowia, czipy, są zaszczepione i odrobaczone. Szukają domków odpowiedzialnych, troskliwych i opiekuńczych, które nigdy przenigdy ich nie porzucą. Jeśli jesteście zainteresowani którymś z rodzeństwa, wypełnijcie ankietę lub zadzwońcie po godzinie 16 do Agnieszki , Magdy lub Natalii .