– miłość bez granic
„Na imię mam Aleksander i jestem bezdomny. Ile lat spędziłem na ulicy nie wiem, pamięć szwankuje mi trochę, ale kiedyś musiałem mieć dom, bo bardzo kocham człowieka. Uwielbiam gdy mnie głaszcze, mówi do mnie, lubię się z nim bawić i o niego ocierać – jestem wtedy szczęśliwy. Zaczynam głośno mruczeć i z tego szczęścia czasem złapię za rękę zębami… Mówią, że to źle, że przekraczam granicę, ale inaczej nie umiem, nikt mnie nie nauczył…
Podobno mam 10 lat. Jedni mówią, że to już starość, inni, ze dopiero dojrzałość. Ja nie wiem, trochę mnie czasem boli tu i tam, trochę nerki już słabsze, ale wciąż potrafię się bawić jak kociak, więc może jednak jestem młodszy?
Wiem na pewno, że marzy mi się dom. Prawdziwy i mój własny, z ogrodem albo dom na wsi ze stajnią, istny raj. Mógłbym tam biegać, bawić się i nie martwić zimnem i głodem… I jeszcze Człowiek, który przytuli, pogłaszcze, powie coś miłego i weźmie na kolana. Zawoła po imieniu… Bo imię dostałem niedawno, wiecie? I to było bardzo miłe.
Tylko… czy niemłody bezdomny kot może mieć jeszcze takie marzenia? Czy ma szansę, że się spełnią?... Chciałbym tego jak niczego na świecie... ”
Aleksander mieszka pod blokiem od wielu lat. Kocha człowieka, dlatego chciałabym znaleźć mu dom na jesień jego życia. Dom z możliwością wychodzenia, dom na wsi… Aleksander będzie szczęśliwy mieszkając w stodole czy stajni - byle tylko obok był człowiek, który da jeść, uchroni przed samotnością, zapewni opiekę i ciepło. Da odrobinę miłości, której Aleksander tak bardzo jest spragniony…
Kocurek jest wykastrowany, odrobaczony, przetestowany na Felv i FiV, umie korzystać z kuwety.
W sprawie adopcji pisz lub dzwoń do Izy: ; tel.