Tu, ktoś wystawił jej miseczkę. Tam, ktoś inny, nie domknął drzwi ogrodowej szopy. Kilka razy, zimą. Niewiele, jak na ICH możliwości … Okolica piękna, zamożna. Łąki, pola i same nowiusieńkie domy. Tylko jakoś serca i wrażliwości zabrakło … Raz jeden, raz drugi, snobistyczny, zadufany, właściciel efekciarskiej posesji, odmawiał pomocy błąkającej się, wychudłej już, bezdomnej koteczce. Tak tułała się, od domu do domu, z nadzieją wciąż … Gdy trzeci, potem czwarty miesiąc, upływał … Coraz bardziej brudna, zmarniała, posklejana, przetrwała do wiosny. Z każdą jednak chwilą, gorzej radziła sobie na wolności … Przez częściej otwierane, piękne tarasowe okna, zaglądała nieśmiało, do wnętrza, bezlitośnie bezdusznych domów … Licząc, na pomoc. Na próżno … Jaśmina jest domowa, kuwetkowa, przemiła, towarzyska, mrucząca. Nie ma jeszcze roku. Jest wysterylizowana, zdrowa, wymaga tylko odkarmienia.