Dziś, po kolejnym roku spędzonym pod skrzydłami Fundacji, Rudzia wiedzie spokojne, leniwe i senne życie kociej seniorki. Jej potrzeby są w zasadzie minimalne: większość dnia i nocy przesypia głębokim i nieprzeszkadzającym snem, ożywia się z rzadka, by dopaść jedną ze swoich ulubionych zabawek i trochę z nią poharcować. Niegdyś odmawiająca jedzenia i karmiona na siłę łyżeczką do herbaty kotka, dziś podrywa się jak szalona, gdy poczuje zapach jedzenia (a ma usunięte wszystkie zęby). Mimo swego zaawansowanego wieku potrafi być zaskakująco sprawna i skoczyć na wysokość stołu, ale tylko wtedy gdy doskwiera jej poranny głód. Rudzia nie jest kotem nakolankowym. Można po niej poznać, że wiodła swobodne i niezależne życie ulicznicy, gdyż nie łaknie intensywnych kontaktów z człowiekiem. Jest kotką do zgodnego, ale raczej równoległego z człowiekiem współistnienia i współzamieszkiwania. Akceptuje także inne koty, ale irytuje się na wszelkie podejmowane przez nie próby zabawy - nade wszystko ceni sobie święty emerycki spokój :-)