Na imię mam Wojtuś. Jestem jednym z sześciu kociąt uratowanych wraz z mamą. „Mieszkaliśmy” bowiem pod Urzędem Skarbowym w Świebodzinie. Nasza mama - Wenus chowała nas pod krzakami, jednak spanie na gołej ziemi nie było przyjemne. Poza tym było tam niebezpiecznie, gdyż zaraz obok znajdowała się ruchliwa ulica. Byliśmy wtedy niespełna dwutygodniowymi kociętami. Dobrzy ludzie dokarmiali naszą mamę i dzięki temu mogła wykarmić naszą szóstkę i teraz żyjemy. Znalazły się osoby, którym nasz los nie był obojętny. Nie chcieli, żebyśmy zginęli pod kołami jakiegoś samochodu i zawiadomili ludzi z azylu o naszej sytuacji. Niestety takich kotów jak my jest mnóstwo. Na każdym rogu ulicy można bowiem spotkać bezdomne, chore i głodne koty i małe kocięta. Najsmutniejsze jest to, że większość nie przeżywa i ginie. Do nas jednak pierwszy raz w życiu los się wtedy uśmiechnął. Zostaliśmy zabrani wraz z mamą do azylu. Okazało się, że nasz stan zdrowia nie był najlepszy. Byliśmy bardzo brudni, zapchleni i zarobaczeni. Szybko jednak uzyskaliśmy pomoc i w tej chwili nie mamy już ani robaków, ani pcheł i zostaliśmy zaszczepieni. Bardzo przyjemnie było też spać w ciepłym, mięciutkim legowisku, gdzie nie wieje wiatr i nie pada deszcz. Tak było kiedyś, a teraz ………………..

Teraz jesteśmy zdrowymi kociętami, apetyt nam dopisuje i uwielbiamy zabawę. Mamy w tej chwili osiem tygodni. Umiemy już nawet korzystać z kuwety, takie z nas mądre kociaki. Ja oczywiście jestem najpiękniejszy z całego rodzeństwa, co widać przecież na zdjęciach. Nie jesteśmy rasowymi kociakami, ale czy to znaczy, że nie zasługujemy na miłość i kochający domek? Mruczymy przecież tak samo jak rasowe koty, mamy też cztery łapki, ogon i jesteśmy tak samo urocze. Kochać również potrafimy tak samo mocno i tak sobie myślę, że w takim samym stopniu zasługujemy na miłość opiekuna i bezpieczny domek. Rasowy kot czy pies zawsze znajdzie właściciela, a nas trzeba pokochać nie za to, jakie jesteśmy, rasowe czy nie, ale tak po prostu, od serca, po ludzku. Wszyscy szukamy kochających opiekunów i domków, w których będziemy się czuli bezpiecznie i w których zostaniemy otoczeni troską i opieką. Mamy nadzieję, że nasze małe marzenia się spełnią i los dalej będzie dla nas łaskawy. Nasze życie nie zaczęło się szczęśliwie, ale wierzymy, że teraz będzie już tylko lepiej i będziemy wiedli życie kotów kochanych przez swoich opiekunów i odwdzięczających się kocią miłością i oczywiście tym bezcennym, uspokajającym mruczeniem :)

Stowarzyszenie Pomocy dla Zwierząt "Azyl na Koziej" w Świebodzinie,