Jestem biszkoptowym labradorem i nazywam się Bady. Cóż mogę Wam o sobie powiedzieć? Skoro trafiłem do azylu to znaczy, że moje życie nie potoczyło się tak, jakbym tego chciał. Mój pan zostawił mnie bowiem na pastwę losu i wyjechał. Zostałem całkiem sam na podwórku pełnym śmieci. Noce i dnie niczym się od siebie nie różniły, bo ciągle przebywałem samotny na tym samym brudnym podwórzu. Nikt się mną nie interesował. Czasami tylko ktoś przynosił mi coś do jedzenia i nalał wodę do miski. A ja nie chciałem tak żyć. Jestem psem rodzinnym, który potrzebuje obecności człowieka, jego głosu i dotyku. To były dla mnie ciężkie dni, nie chciało mi się żyć. Do tej pory zastanawiam się, jak mój pan mógł mnie tak porzucić. Kochałem go i był dla mnie cały światem, a on zostawił mnie jak niepotrzebną rzecz. No cóż, widocznie nie byłem dla niego ważny. Potem mieszkałem w azylu i było mi tam dobrze. Miałem opiekę weterynaryjną, pełną miskę jedzenia i wychodziłem na długie spacery. W końcu ktoś się mną interesował i poświęcał mi swój czas. Bardzo brakowało mi takiego kontaktu z człowiekiem. Nadszedł jednak taki dzień, w którym zostałem adoptowany. Jednak moje szczęście nie trwało długo. Po kilku miesiącach okazało się, że jedno z dzieci jest uczulone i znów szukają dla mnie domu. Jestem wykastrowany, zaszczepiony i posiadam aktualną książeczkę zdrowia. Kocham ludzi i dzieci i mam ogromną nadzieję, że znajdę rodzinę, która również mnie pokocha i zapewni mi bezpieczny dom, który stanie się moim azylem do końca życia, a nie tylko na jakiś czas. Nie chcę już być porzucony. Chcę pokochać kogoś miłością bezgraniczną i stać się dla tej osoby najukochańszym psem na świecie. Marzę o tym każdego dnia.