Może mnie pamiętacie, jestem Dakota. Byłam już w azylu, jak byłam małym szczeniakiem. Miałam szczęście (bynajmniej wszyscy tak myśleli), bo bardzo szybko znalazłam dom. Kochająca rodzina, dom i psia koleżanka to było moje życie. Lepiej wymarzyć sobie tego nie mogłam. Niestety los nie zawsze jest łaskawy. Razem z moją rodziną musieliśmy się przeprowadzić. Niestety warunki w nowym miejscu nie były najlepsze. Dla mnie jednak liczyło się to, że byłam z ludźmi, których kochałam, że mnie nie oddali, nie porzucili. Po pewnym czasie jednak z domowych pieleszy wylądowałam na łańcuchu przy budzie u obcych ludzi. I pewnie gdyby nie to, że ludzie ze stowarzyszenia o mnie nie zapomnieli, moje życie byłoby smutne, a ja byłabym kolejnym nieszczęśliwym i niekochanym psem. Jednak ludzie z azylu mnie odnaleźli. Nie było im łatwo mnie odzyskać, ponieważ byłam daleko, ale udało mi się wrócić do azylu. Teraz powoli dochodzę do siebie. Ciężko mi zrozumieć co się dzieje, za dużo było ostatnio w moim życiu zawirowań i zmian. Wiem, że tu zajmą się mną najlepiej jak mogą, że będą mi szukać domu, który bez względu na wszystko będzie mnie kochał i się mną opiekował. Bo ja tak bardzo lubię kontakt z ludźmi, uwielbiam być głaskana i pieszczona. Niestety wiem, że łatwo nie będzie, nie jestem już takim słodkim szczeniakiem, jakim byłam kiedyś. Takich suń, podobnych do mnie, jest tysiące i wszystkie marzą o kochającym człowieku i bezpiecznym domu. W azylu mówią, że jestem cudowną sunią, o przepięknych oczach i wspaniałym charakterze i że na pewno ktoś mnie pokocha. Tli się we mnie malutka iskierka nadziei, że może jednak znajdzie mnie jakiś człowiek, który mnie pokocha i będziemy tak dopasowani jak dwie połówki jabłka. Czy zły los mnie w końcu opuści i dostanę drugą szansę na lepsze życie? Stowarzyszenie Pomocy dla Zwierząt "Azyl na Koziej" w Świebodzinie,