Nigdy nie miały swojego domu, swojego pana i ręki która pogłaszcze... Całe swoje życie błąkały się ulicami miasta żebrząc nie tylko o jedzenie ale także o każdy najmniejszy czuły gest. Malutkie, grzeczne, przekochane, cudowne, miziaste, spragnione kontaktu z człowiekiem, wpatrzone w niego jak w obrazek , oddane i wierne, wyjątkowe... Przeczytaj historię tych dwóch suń , może to właśnie w Twoim sercu znajdzie się dla nich miejsce. Puszka i Muszka, Musia i Pusia, matka z córką, córka z matką, dwie malutkie, przeurocze sunie które w swej niedoli mają tylko siebie i żyć bez siebie nie mogą... Pusia (czarna podpalana)ma ok. 3 lat, cudem uniknęła śmierci w męczarniach. Jej imię nie jest przypadkowe – jakiś zwyrodnialec postanowił skazać ją na okrutną śmierć, włożył Pusię jak była jeszcze maleńkim szczeniaczkiem do PUSZKI po groszku i wyrzucił do przydrożnego rowu. Pusia nie miała najmniejszych szans by się wydostać, z jednej strony puszki wystawała główka z drugiej łapki, zablokowane ciałko ostatkami sił tylko cichutko popiskiwało... Cud sprawił że na poranną zmianę na rowerze jechał drogą pracownik składu budowlanego i usłyszał kwilenie... po rozcięciu puszki na składzie budowlanym zamieszkała maleńka, rozkoszna – PUSZKA. Niedługo potem po pierwszej cieczce pojawiła się Musia. Sunie pomieszkiwały na składzie budowlanym, ale nie były tam nikomu potrzebne, wędrowały więc ulicami miasta szukając nie tylko pożywienia ale głównie człowieka który poświęci im choć chwilę uwagi, pogłaszcze, przytuli. Sunie są bardzo proludzkie, kochane, uwielbiają się przytulać , oddane człowiekowi ponad wszystko, mają świetny stosunek do dzieci a także do innych zwierząt, pięknie chodzą na smyczy, ładnie zachowują się w mieszkaniu. Szukamy dla nich domu w którym będą mogły zamieszkać razem, sunie są bardzo mocno ze sobą zżyte, nie mamy sumienia ich rozdzielić. Sunie są odrobaczone, zaszczepione, zachipowane i wysterylizowane.