Cześć, jestem Dziurawiec. Wiem, wiem, śmieszne imię. Ale mi tam nie przeszkadza. Mam 2 lata i wiele paskudnych rzeczy za sobą. Straciłem dom, zostałem bardzo pogryziony przez inne psy. Wtedy myślałem, że umrę, ale stało się inaczej. Wolontariusze mi pomogli i dziś tryskam zdrowiem i energią. Ludzie mówią, że jestem ładny. Twierdzą, że słodki ze mnie rudzielec i zachwycają się moimi oczami. To miłe, chociaż specjalnie nie analizuję tematu. Wiem, że niektórzy się mnie obawiają – bo duży, bo mam groźnie wyglądający pysk i takie tam. Ludzie! Ja nie jestem agresywny!! Dwunożnych traktuję jak przyjaciół! Nie wyobrażam sobie, żeby być wobec nich niemiłym, a co mówić niebezpiecznym! Nigdy w życiu! Kocham człowieków, uwielbiam się z nimi bawić, towarzyszyć im na każdym kroku. Czy może być coś bardziej przyjemnego, niż posiadówa na pańskich kolankach i zażywanie delikatnego drapanka?! Przecież to lepsze niż SPA! Szanuję to i staram się na to zapracować. Posłuszeństwo to podstawa. Kiedy człek mówi – ja słucham. Tak mam i tak już zostanie. I chociaż lubię sobie poganiać i złachać się jak to mają w zwyczaju młode psy, cały czas wyczekuję na komendę. Ach i jeszcze jedno. Nie odbija mi. To znaczy, że cieszę się i smucę w określony sposób. Niezależnie od odczuwanych emocji nei będę ludzi przewracał, ani rozwalał mebli, ani robił bałaganu, ani gryzł. To się podobno nazywa stonowanie i opanowanie. Możliwe, ja po prostu takich rzeczy nie wyczyniam. Co do psów. Hmmm, troszkę się ich obawiam, a i one traktują mnie z niechęcią. Nie wiem dlaczego, bo ja nie szukam zaczepki. Może to moje spojrzenie tak na nie działa. Tak czy siak – dla mnie kluczem do szczęścia jest kochający człowiek. Czy jesteś nim właśnie Ty? Pokochaj mnie, a zyskasz przyjaciela grzecznego, ułożonego, karnego i na zabój Cię wielbiącego. Chłopak przebywa w okolicach Radomia. Jest wykastrowany, zaszczepiony i zachipowany. Obowiązują procedury adopcyjne (ankieta i umowa)