Cześć, jestem Jacek. Podobno, jak byłem szczeniaczkiem wpadłem do wiaderka z farbą i dlatego mam te śmieszne łatki. Nie wiem czy to prawda. Podejrzewam, że ktoś mnie wkręca. Przecież one nie chcą się zmyć! W sumie to je polubiłem. Jestem młodziutki, mam śliczne, białe, zdrowe ząbki i niewielki – ważę tylko 10 kg. Niektórzy się śmieją, że taki ze mnie mikrusek. Ja wole myśleć, że jestem Mikrusem Płaro. Nie miałem łatwego życia. Chociaż zawsze starałem się zadowolić człowieka, wylądowałem na ulicy, a potem u takiej pani, która myślała, że zwierzęta to rzeczy. Tam było okropnie, ale teraz wiem, że mam szansę na kochający dom. Jestem troszkę nieśmiały, ale to minie. Poznaję przyjemność, jaką daje ciepła ręka ludzia, przesuwająca się po moim futerku. Myślę, że takich pieszczot jest więcej i chętnie je poznam! No i spacery! No to jest czad! Pofikać, pośmiać się, pobiegać, pomerdać ogonem – hmmm, jakie to wspaniałe! Tylko tak średnio kumam o co chodzi ze smyczą. Pomożesz mi się tego nauczyć? Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale w sumie to radosny ze mnie gość! I potrafię docenić dobro, jakie daje kochający Pan. Pozwól, żebym tę wdzięczność okazał właśnie Tobie. Daj mi szansę. Nie zawiodę Cię!