W ciemności schroniskowych boksów płacz słychać najciszej. Serce rozrywa ogłuszająca rozpacz, którą może usłyszeć tylko wrażliwy człowiek. Jestem jamniczką i umierałam ze strachu w schronisku, mając jednak nadzieję na spotkanie z Dwunożnym, który mnie przygarnie. Jestem Rita, jestem jamniczką. Nie potrafię powiedzieć co przeżyłam i dlaczego trafiłam do schroniska. W dzień jakoś sobie radziłam choć było mi zimno i płakałam, ale noc zrywała ze mnie maskę i pokazywała schroniskowym ścianom tęsknotę i rozpacz. A przecież tak niewiele mi potrzeba - krótkie nie forsowne spacerki, kocyk do zakopania i żarełko. Tak niewiele, wmawiałam sobie łkając, a lęk mnie paraliżował. Aż przyszedł dzień 26.X. 2015 gdy zabrała mnie Dorota. Teraz mieszkam z Rambusiem i Gangą. Ich Duża mnie zabrała ze schroniska. Jestem już po badaniach i mam „jamnicza chorobę zawodową” – endokardiozę zastawki dwudzielnej. Biorę lek Cardalis, lubię chodzić na spacerki, uwielbiam zakopywać się w kocyki, u Doroty mam śpiworki, które uwielbiam. Jestem zrównoważoną i bardzo pogodną jamnisią. Mój ogonek zawsze się cieszy, tak bardzo że trzeba było go trzymać przy badaniach, ale ja zachowywałam się bardzo grzecznie. Mam dużo wdzięku i jak kogoś pokocham to tańczę. Chcesz abym zatańczyła dla Ciebie? Podobno psia miłość najlepiej rozwiewa samotność. Możesz pomóc w utrzymaniu mnie i leczeniu. A ja z wdzięczności zatańczę dla Ciebie.