Historia jakich wiele, moi przyjaciele. Żyłem sobie szczęśliwie, nader urodziwie. Pan mój był szczodry, nie szczędził pieszczoty, Aż do dnia pewnego kiedy spadły kłopoty, Pana zabrało pogotowie, ja wnet dostałem po głowie. Pan mój już nie wrócił. Świat mój się przewrócił. Zabrali mnie inni ludzie lecz nie mówmy tu o cudzie, Bo się szybko wynieśli do innej chałupy A mnie zostawili jak kawałek skorupy. Od tego czasu już nic dobrego nie użyłem Bicie, kopniaki i głód tym niestety żyłem. Lecz dnia pewnego usłyszała o mnie Ona I co zrobiła? Wianek z głowy zrzuciła i na ratunek mi podążyła. Od teraz w gromadzie psiaków mieszkam I czekam na kąpiel bo śmierdzący ze mnie koleżka. O dawnym życiu nie chcę już pamiętać, Mam wiarę w to, że nie będę się więcej pałętać. Domu szukać będę, ale o tym sza nikomu Bo zapeszać nie chcemy to wszystko po kryjomu. Najpierw badania zrobimy i pchły wypędzimy Ciotka księgowa skarpetę wydziergała I piękny apel do Was napisała. Skarpeta pustką straszy lecz mam nadzieję Że komuś w sakiewce kasa już goreje I że przelewik dla mnie się właśnie dzieje. Wdzięcznym hau hau Wam dziękuję I do posłania pachnącego wędruję...