Nazywam się Kajtek. Moja historia, jak zresztą większości zwierząt, które trafiły do azylu, nie jest piękną bajką. Znaleziono mnie ledwie żywego w rowie przy drodze. Zostałem potrącony przez samochód i niestety kierowca nie udzielił mi pomocy. Kilka godzin brakowało, abym zakończył swoje życie konając przy jezdni. Ktoś jednak powiadomił inspektora Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami i ten przywiózł mnie do azylu. Pamiętam jak ludzie, którzy mnie tu przyjęli, nie mogli uwierzyć, że jeszcze żyję. Bali się, czy przeżyje noc i czy zdążą mnie zawieźć do kliniki. Byłem bardzo wychudzony, brudny, miałem posklejaną sierść całą w odchodach, mnóstwo pcheł, zaropiałe oczy, a najgorsze było to, że nie mogłem chodzić. Następnego dnia z samego rana znalazłem się w klinice. Mój stan oceniono jako krytyczny i pozostawiono w szpitalu. Nie dawano moim obecnym opiekunom zbyt dużej nadziei na to, że będę żył. Ja jednak bardzo chciałem żyć. Wiedziałem, że w końcu do mnie uśmiechnęło się szczęście i znalazłem miejsce, gdzie byłem otoczony opieką i troską. I teraz miałbym umrzeć ? O nie ! I udało się, minęła jedna doba, druga, a ja nabierałem sił i czułem się coraz lepiej. Zrobiono mi prześwietlenie, które wykazało złamanie. Niestety byłem zbyt słaby, aby można mnie było operować. Po kilkunastu dniach, moi opiekunowie z azylu, mogli mnie zabrać „do domu”. Nie mylicie się, tak nazywam azyl – swoim domem. Dom bowiem to miejsce, gdzie czujemy się bezpiecznie, gdzie jesteśmy kochani i gdzie się o nas troszczą. Systematycznie przyjmuję leki, jestem dobrze odżywiany i mam cieplutkie legowisko do spania. A co najważniejsze - jestem głaskany, przytulany i czuję się kochany. Jeśli po odstawieniu leków, nadal będę mógł się poruszać, to operacja nie będzie konieczna. Będę Was na bieżąco informował co u mnie słychać. A może jest już ktoś, komu wpadłem w serce i chciałby stworzyć mi kochający dom?