Gdybym wierzył w Ciebie Boże, to dawno bym tą wiarę stracił.
Dobry Bóg nie istnieje, bo gdyby istniał, człowiek byłby dobry na Twoje podobieństwo, kochał odpowiedzialnie, mądrze i dozgonnie.
Za te TWOJE błędy, za niedoskonałości i ułomność ludzką, cierpią takie istoty jak ja.
Mam na imię Maksio.
Jestem stary, chory, niepotrzebny, a skoro niepotrzebny, to porzucony, jak papierek z cukierka, dziurawe skarpetki i inne śmieci, których Ty człowieku pozbywasz się z taką łatwością.
Kochałeś moje młode, roześmiane oczy, kochałeś zabawę, podziwiałeś mądrość, moją miłość i przywiązanie do Ciebie. To co czułem było jedyne i wyjątkowe, zdeptałeś i zniszczyłeś te dozgonne uczucia, pozostawiając w sercu pustkę i niewyobrażalne cierpienie. Ciało można uleczyć, zdeptanej psychiki już niestety NIE.
Ale… nie poddaję się, mam cudownych opiekunów, choć nazywają siebie tymczasowymi, to wiem, że jestem bezpieczny, kochają takie staruszki jak ja, dają ciepło i schronienie.
Gdzieś na dnie duszy, zakopana skrzętnie przed moją świadomością, tli się iskierka nadziei.
Może nie wszystko stracone?
Może taki okruszek jak ja, ma szansę na czyjąś miłość, na DOM?
Natychmiast po tych chwilach słabości i tęsknoty za swoim człowiekiem przychodzi jednak opamiętanie. Takich jak ja, starych, niepotrzebnych psów, są setki, tysiące.
Dlaczego ktoś miałby wybrać mnie?
Wiem jedno, z każdą sekundą, minutą... z każdym dniem tej nadziei jest coraz mniej, dlatego proszę, jeśli możesz, jeśli chcesz przekonać mnie o istnieniu tego DOBREGO Boga. DOBREGO Człowieka, możesz mi ofiarować swoje SERCE i DOM, zadzwoń: