Nazywam się Mila . Chociaż jestem malutką sunią, moje życie nie ułożyło się tak, jakbym sobie tego życzyła. Jeszcze do niedawna miałam dom i kochającego właściciela. Niestety mój pan odszedł, a ja zostałam całkiem sama w pustym mieszkaniu. Straciłam jedyną osobę jaką znałam i kochałam. Czasami tylko ktoś przyszedł mnie nakarmić i wypuścić na dwór. Było mi bardzo smutno, tęskniłam za moim opiekunem. Nikt mnie już nie głaskał, nie mówił do mnie, nie okazywał, że mnie kocha. Bałam się, nie wiedziałam co ze mną będzie. Bałam się nie tylko o siebie, ale również o moje maleństwa, ponieważ byłam w ciąży. Nadszedł w końcu taki dzień, w którym przywieziono mnie do azylu. Nie wiedziałam co to za miejsce, czy nie stanie mi się tu jakaś krzywda, a przede wszystkim nie wiedziałam co będzie z moimi dziećmi. Moje obawy były jednak bezpodstawne. Zajęto się mną i szczeniakami troskliwie. Dostałam wygodne legowisko i osobny pokój, abym mogła w spokoju zajmować się moimi maluchami. Jest ich czwórka. Są zdrowe i szybko przybierają na wadze. Niczego nam tu nie brakuje. Jedyne za czym tęsknię to osoba, która za jakiś czas chciałaby stworzyć mi nowy dom i mnie pokochać. Wiem co to znaczy kochający opiekun i za tym tęsknię najbardziej. Mam tylko jedno malutkie marzenie -€“ żeby ten nowy domek był moim ostatnim, żeby ludzie, do których trafię pokochali mnie taką, jaka jestem, żeby taka mała, niepozorna sunia jak ja stała się dla kogoś najpiękniejszym i najukochańszym psem na świecie. Nie przeżyję już więcej odrzucenia, zbyt wiele już przeszłam w swoim życiu i teraz czekam na prawdziwą miłość. Ja i szczeniaki będziemy gotowi do adopcji w połowie czerwca. Czekamy z nadzieją, że nasze marzenie się spełni.