Czy Hektor może stać się dla kogoś przyjacielem na dobre i na złe? Przyjacielem, który będzie z radością merdał ogonem, kiedy opiekun wróci do domu i ufnie położy się obok niego na kanapie? Tak bardzo chciałabym powiedzieć, że tak... Na razie jednak mówię, że nie wiem. Cóż, kiedyś, może - przy odpowiednim wkładzie ciężkiej pracy, niezbędnej do tego, by krok po kroku zbudować między człowiekiem a skrzywdzonym przez życie zwierzęciem zaufanie, będzie to możliwe. Do tego jednak potrzebujemy łagodnego, cierpliwego czarodzieja (nie mylić z zaklinaczem!), który zapragnie uratować hektorowy świat. Hektor nie potrzebuje wiele, by czuć się komfortowo i bezpiecznie w swoim otoczeniu. Duży kojec, w którym miałby odpowiednią ilość bodźców, spokojny wybieg (ogród, który pozna i nauczy się po nim poruszać prędzej, niż którykolwiek z nas sobie wyobraża i z którego nie będzie mógł przypadkiem wywędrować), spokój... Dom powinien być bez innego psa, aby to na Hektorze skupiła się troska i uwaga domowników i aby, wpadłszy przypadkiem na towarzysza, nie musiał, wystraszony, atakować na oślep. Tak na wszelki wypadek, bo może to coś strasznego, co go skrzywdzi... Potrzebny dom, w którym będzie mieszkał po prostu Hektor, a nie on i dwadzieściowo-kilkoro innych psów, którymi też trzeba się zająć. Potrzebny Człowiek na wyłączność. Hektor jest niewidomy. Ma około dziesięciu lat. Czeka na dom w psim hotelu, pod opieką inspektora OTOZ Animals. Adoptując psa, bierzesz na siebie odpowiedzialność za jego los na resztę jego życia. Psa nigdy nie można porzucić. Żaden wyjazd, kłótnia w rodzinie, narodziny dziecka czy przeprowadzka nie zwalniają nas z człowieczeństwa. Zwierzę nie jest rzeczą! Wszelkich informacje w sprawie adopcji Hektora udzieli jego opiekunka, Beata.