Na imię mam Pusia. Jestem młodą, małą suczka. Zostałam zabrana z interwencji. Byłam wówczas wystraszona i zdezorientowana, nie wiedziałam co mnie czeka. Nie znałam innego miejsca, jak to, w którym spędziłam większość swojego życia, nie wiedziałam, że może być lepiej. Po kilku dniach byłam już przekonana, że w azylu nie dzieje mi się krzywda, że są tam ludzie, którzy głaszczą, przytulają i drapią za uchem. W końcu i do mnie uśmiechnęło się szczęście i zostałam zaadoptowana. Niestety to szczęście trwało krótko, bo moja pani chce mnie jak najszybciej oddać z powrotem do azylu. Bardzo kocham moją opiekunkę i jest mi bardzo smutno, że zostałam potraktowana jak rzecz, która się znudziła. Ludzie z azylu pilnie szukają dla mnie domu, w którym poczuję się bezpiecznie i w którym pomału będzie mogła się zaadoptować. Nie wiem jak to będzie, boję się, że znów ktoś się mną pobawi i jak się nacieszy to będzie chciał mnie oddać. A mi marzy się taki domek, w którym będę kochana, gdzie stanę się kolejnym członkiem rodziny. Lubię dzieci i zabawę z nimi. Uwielbiam też spacery, a nade wszystko towarzystwo człowieka. Zostałam zaszczepiona, odrobaczona i wysterylizowana. Czy moje marzenie o kochającej rodzinie jeszcze się spełni? Stowarzyszenie Pomocy dla Zwierząt "Azyl na Koziej" w Świebodzinie