Ten piesek zapewne nie ma wielkich szans na adopcję, bo: jest niezbyt młody, nie jest biały ani w wesołe łatki, nie przymila się do wszystkich nieznajomych osób (choć jest miły i wesoły) i – co być może wyda się Wam dziwne jako zmniejszenie szans na dom – nie jest słaby ani schorowany. Nie zwróci więc uwagi kogoś, kto szuka ślicznego, młodego pieska, którym zachwycą się dzieci lub znajomi (chociaż jak mu spojrzeć w złote oczy, to kto wie…) . Nie wzbudzi też litości w kimś, kto chciałby pomóc bardzo pokrzywdzonemu, choremu lub cierpiącemu psu – jest na to zbyt zdrowy, zbyt żwawy, zbyt ochoczy do spacerów i zabaw. Czy to znaczy, że Romuś potrzebuje domu mniej? Ależ skąd. Bardzo potrzebuje. I będzie wspaniałym i wiernym towarzyszem dla kogoś, kto być może czuje się samotny, kogo mógłby rozweselić i wyciągnąć na przechadzkę, z kim mógłby trzymać sztamę na dobre i złe. A oto informacje, które pozwolą Wam go trochę poznać: Romuś, zwany też Romanem, został znaleziony tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Trafił do naszego schroniska chudy i smutny, przez pierwsze tygodnie trząsł się ze strachu lub chował w budzie i poburkiwał na pracowników – cóż się dziwić, był wprost przerażony boksem, hałasem, obcymi ludźmi. Nie rozumiał, co się dzieje i nie wiedział, co go spotka. Ale… wystarczyło trochę ciepła, uwagi i – co tu ukrywać – przekupiania psa mięskiem, by objawił się nam całkiem nowy Roman! Radosny, otwarty na znajomych, wysoko i wesoło podskakujący pies, pełen życia i wybitnie wręcz energiczny, jak na swoje (bo na tyle został „wyceniony”) 8 lat. Romuś kocha przede wszystkim jedzenie smakołyków, a zaraz potem aportowanie. Uwielbia i jest niezmordowany w zabawach z patykiem i piłeczką. W dodatku przynosi i oddaje zdobycz, oczekując rzucania jeszcze i jeszcze. Ząbki ma nie wszystkie, ale wciąż własne i chętnie wygryza szpik z kości, pożera chrząstki z indyka, a w ich braku i sucha karma nie jest dla niego problemem. Mimo swojej postury – szczupły, całkiem wysoki, na długich łapkach – ma niski, donośny głos. Nie szczeka dużo (przynajmniej na razie), ale jak już się odezwie– to aż zaskakuje, skąd w tej chudzinie tyle basowego brzmienia. Romuś jest dzielny. Nie zaczepia nikogo pierwszy, obojętnie przechodzi obok kotów i psów – ale nagabnięty, potrafi odburknąć. Tak sobie, bez pokazywania ząbków. Raczej informacyjnie. Dzielnie też zniósł szczepienia, zabieg kastracji i chodzenie w kołnierzu. Jest już całkowicie przygotowany do tego, by można go zapraszać na spacery i poznawać. Dom najlepszy dla Romusia? Raczej bez małych dzieci, to w końcu nie młodzieniaszek i swoje przyzwyczajenia ma. Świetny dla samotnej osoby – nie ciągnie na smyczy, jest lekki i ruchliwy, posłuszny, widać, że najchętniej przywiązuje się do jednego, konkretnego człowieka. Na razie jestem nim ja – jego opiekunka, ale z radością pomogę się z Romanem zaprzyjaźnić . Nie będzie to szczególnie trudne, on świetnie wyczuwa, że ktoś go lubi. Wyczuwa też smakołyki w torebce ( w schroniskowej kuchni próbował wspiąć się po nie na stół, ale upomniany szybko się zreflektował, że jednak nie wypada). To mądry pies. Swoją dzielnością i próbami zagospodarowania zabawą każdej minutki na spacerze Romuś wręcz wzrusza. Jak każdy starszy piesek, ale on jest zdecydowanie dziarski i raczej nie ośmieliłabym się nazwać go staruszkiem, zresztą, to jeszcze nie ten wiek... Gdyby on sam zrozumiał to słowo, chyba by się obraził. Jeśli tylko ktoś chciałby adoptować tego czarnego, długonogiego, wesołego, ale szanującego się psa – bardzo proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy. Roman czeka w gotowości. Z wielką nadzieją na dom kogoś naprawdę swojego i dom. A na zdjęciach takie oto Romusiowe zabawy: