Mówią, że pies składa się w 90 % z miłości i w dziesięciu z ogona. Ogonek Rufusa raczej lichy, ale miłość ogromna. Lecz aby miłość była żywa, trzeba mieć się z kim nią dzielić - tak samo z psem. Aby żyć (nie egzystować - żyć pełnią psiego życia) musi mieć się z kim sobą podzielić. Musi mieć twarz do oblizania z samego rana, kapcie do zjedzenia, rekę do pogłaskania, jego ogon musi mieć dla kogo merdać... Co z tymi psami, które swojej miłości nie mają komu ofiarować ? Takie psy "więdną", marnieją, gasną w oczach... to, co stanowi ich jestestwo staje się bezużyteczne. Miłość się nie liczy. Zastępuje ją smutek, żal, samotność. psie oczy stają się coraz bardziej nieobecne.... później zostaje już tylko pustka.

Rufus jest chyba już na tym ostatnim etapie. Niestety nie ma w nim już radości, psiej energii, oczęta smutne Rufus stał się dość nieufny, nie chce pewnie robić sobie nadziei, w końcu tyle czasu spędził w schronisku i nigdy nikt nie zwrócił na niego uwagi, dlaczego teraz ma zwrócić ?
Ten mały, niepozorny rudzielec zasługuje na szansę ! Potrzebuje kogoś, kto przywróci jego życiu sens. Adoptując bezdomnego psiaka ratujesz mu życie !

Rufus dogaduje się z innymi psami, jest mikrusowatych rozmiarów, sięga góra do połowy łydki. Kontakt: