Nazywam się Sonia. Nawet nie pamiętam od kiedy byłam bezdomna. Chodziłam po wiosce od gospodarza do gospodarza. Jedni mnie przeganiali, inni dali coś jeść, ale nikt nie chciał mnie zatrzymać na stałe. Nie miałam ciepłego miejsca do spania, miski z jedzeniem, a przede wszystkim brakowało mi miłości człowieka, jego czułości i pieszczot. Ja bardzo lubię głaskanie, przytulanie, to takie przyjemne uczucie. Kiedy się tak błąkałam to zaszłam w ciążę. Urodziłam osiem szczeniąt. Bardzo się bałam, czy zdołam wychować moje dzieci. Sama byłam głodna i wychudzona, a musiałam jeszcze wykarmić maleństwa. Znaleziono mi jednak miejsce w starej szopce, abym tam mogła w spokoju odchować szczenięta. Później uśmiechnęło się do mnie szczęście i zamieszkałam wraz z dwójką moich szczeniąt w azylu. Czułam się tam bezpiecznie, nie było mi już zimno, nie byłam głodna, miałam opiekę weterynaryjną i byli przy mnie ludzie. Troszczyli się o mnie, głaskali mnie i mówili, że piękna ze mnie sunia. To fakt - mam lśniącą, czarną sierść i "kochaną mordkę", jak mówili moi opiekunowie. Zapomniałam wspomnieć o najważniejszym – uwielbiam dzieci i zabawę z nimi. Bardzo lubię też jeździć samochodem. Toleruję inne psy. Jestem zaszczepiona, odrobaczona, wysterylizowana i zaczipowana. Teraz czekam na dobrych ludzi, którzy mnie pokochają i zabiorą ze sobą do domu. Najlepszy byłby dla mnie dom z ogrodem, gdzie mogłabym się wybiegać, bo bardzo lubię ruch na świeżym powietrzu. O niczym innym nie marzę. Czy to tak wiele?
Stowarzyszenie Pomocy dla Zwierząt "Azyl na Koziej" w Świebodzinie