Przyprowadzona do schroniska przez pana, który na pytanie „czy to pana pies?” bardzo się zdenerwował. Zaprzeczając zaczął przeganiać suczkę, która mimo tego nie odstępowała go na krok... Zapięta na smycz nie chciała iść, zapierała się, chciała zostać z „jej” człowiekiem! Jak wytłumaczyć psu, że lepiej by poszła niż została z nim? Zastanawiamy się jak ona się wtedy czuła, kiedy była przeganiana przez osobę, przy której czuła się bezpiecznie… Wychudzona, przerażona, patrzyła na Nas wzrokiem, który łamał serca na kawałki. Ma czip, ale nikt nie miał cienia nadziei, że zostanie odebrana i tak też się stało. Weida zamieszkała z Lonim i Derylem. Dzisiaj już wie, że może nam ufać. Początkowo nieśmiała, wiecznie stojąca przy kratach wybiegu i wypatrująca, a jak przechodzi jakiś Pan nie odrywa wzroku... Dogaduję się z każdym psem jakiego spotkała na swojej schroniskowej drodze. Srebrna zwyczajna Weida... Czy ktoś dostrzeże w niej coś niezwykłego bym mogła zmienić przedostatnie zdanie? Kontakt biuro Schroniska lub wolontariuszka Ewelina /K.K./