Mogłam zostać przywiązana do drzewa, oddana do schroniska, chora, niekochana i uśpiona

Miałam wspaniałe życie i kochającą mnie Rodzinę. Dużo radości, biegów po parku z psimi kumplami oraz długie spacery z moją opiekunką. Zachorowałam. Miałam osiem miesięcy gdy stwierdzono u mnie ropomacicze. Moja Pani mi pomogła i szybko, dosłownie w ostatniej chwili, by mnie ratować zdecydowała się na operację. I tak zostałam wysterylizowana.

Niestety krótko cieszyłam się dobrym zdrowiem. Chodzenie sprawiało mi ból. Moja Pani szukała przyczyny, ale weterynarze mówili, że rosnę, a wraz ze mną moje kości. Zapewniali, że moje cierpienie minie. Ale nie było poprawy. Prawie przestałam chodzić. Dopiero badanie RTG wykazało, że mam ciężką dysplazję stawu biodrowego. Chodzenie po schodach pogarszało mój stan.

Mogłam zostać przywiązana do drzewa, mogłam zostać oddana do schroniska, mogłam zostać porzucona, chora, niekochana i uśpiona.

Ale to się nie zdarzyło, bo dla mojej Rodziny byłam WAŻNA. Moja Pani, szukając ratunku, nie mogąc poradzić sobie z moim ciężkim stanem, zgłosiła się o pomoc do Pomorskiej Fundacji Rottka. Postanowiła oddać mnie do adopcji, do domu bez schodów, gdzie ból byłby mniejszy. Chętni byli zainteresowani zanim nie padło słowo DYSPLAZJA. Moja Pani bardzo mnie kochając, widząc trudności, zrezygnowała. Postanowiła, że zostanę w Rodzinie, że postara mi się pomóc. Minęły 3 miesiące w trakcie których mój stan się pogarszał. Schody były moim wrogiem, z którym codziennie się zmagałam, przegrywając. Pani ponownie znalazła pomoc w Pomorskiej Fundacji Rottka. Z ciężkim sercem i przelanymi łzami, lecz dla mojego dobra, oddała mnie do wspaniałego domu tymczasowego, z ograniczonym dostępem do schodów, z ogrodem. Do warunków, które przestały pogarszać mój stan. Cały czas z daleka czuwa nade mną, choć wie, że kiedyś będę miała już inny dom. A dobrzy ludzie (wolontariusze i miłośnicy rasy) podjęli walkę o moje życie. Bo o życie tu chodzi, z dysplazją można żyć – tak mówią i ja chcę w to wierzyć.

I choć moi tymczasowi opiekunowie dbają o mnie, to ból nadal trwa. Ciężko mi chodzić, nie mogę biegać, nie mogę bawić się z innymi psami, nie mogę gonić za piłeczką ani radośnie podskakiwać. A tak bardzo bym chciała. Mam dopiero rok i ogrom szczenięcej energii.

Pomorska Fundacja Rottka natychmiast przystąpiła do ratowania i szczegółowej diagnostyki Umy. Suczka pochodzi z hodowli Skordatura, jej metrykowe imię to Brixi. Stąd jej wspaniały charakter i ujmujący wygląd.

Po konsultacjach specjalistycznych i badaniach stwierdzono u suczki dysplazję stawu biodrowego typu E. Uma może przestać chodzić. Zalecana jest pilna operacja. Drugi staw jest obciążony, naruszony i także dysplastyczny, choć w nieco mniejszym stopniu. Ponadto Uma ma problemy z pęcherzem. Wykonaliśmy badania krwi: morfologię z biochemią, badania moczu. Uma ma obecnie podawane dostosowane dla niej suplementy oraz specjalistyczną karmę. Konsultujemy Umę w Polsce i zagranicą, by podjąć najwłaściwszą decyzje co do jej dalszego leczenia, operacji i późniejszej rehabilitacji. Niezbędna jest platforma samochodowa (rampa), potrzebna Umie po operacji i na czas dochodzenia do zdrowia. Na jej leczenie potrzebujemy pieniędzy, ale ma szansę być zdrowym, radosnym psem. Liczymy na wsparcie miłośników rasy i wszystkich osób o wielkim sercu. Można podarować rozmaite przedmioty na aukcje charytatywne i bazarki dla Umy, każdą pomoc przyjmiemy z wdzięcznością. Dzięki temu, że udało nam się zapewnić jej doskonałe warunki do leczenia i późniejszej rehabilitacji w domu tymczasowym, jesteśmy pełni nadziei, że życie i zdrowie Umy uda się uratować. Jednak bez ludzi dobrej woli, bez naszego zaangażowania i pieniędzy to się nie może udać. Ale uda się… prawda?

Kontakt w sprawie Umy: , tel. , .
Prosimy o pomoc dla Umy i dokonywanie wpłat na konto bankowe: Pomorska Fundacja Rottka
53 1090 1098 0000 0001 0587 2375.
Do przelewów zagranicznych: kod SWIFT (BIC code): WBKPPLPP z dopiskiem „UMA”.